Lukraak maar zeer bewust intuïtief...

Ik heb altijd een camera bij me, of misschien wel vier.
Dat is geen uitzondering, eerder regelmaat.
Om gewoon lekker te fotograferen, datgene wat je mooi vind of waar je je over verwondert.
Zoals bijvoorbeeld het feit dat vogels met platvoeten sloffen en daarmee een extra spoortje achterlaten.



En dat hele kleine grote bootjes op de zee best precies in het midden mogen staan.



En dat bomen aan het einde van de winter ook in bloei kunnen staan.



Het maakt allemaal helemaal niets uit, alles mag, komt het door mijn vrijblijvende camera, mijn uitermate prettige gezelschap, mijn eigen open blik? Ik weet het niet, en het doet er ook niet toe. Mooie foto's, lekker buiten, lekker genieten, nog veel meer van die dagen graag.

Minous de poes...

Minous le petit chat



Ik schrijf vandaag op deze zonnige dag over Minous de Zuid-Franse poes.
Minous is de poes die drie hoog achter in Rotterdam zo nu en dan door mijn huis heen raast, maar meestal gewoon heel knus op of naast me ligt te slapen en te soezen. Nu in de zon in de vensterbank, daar waar ik niet op pas, anders was ik er lekker naast gaan liggen. We hebben haar afgelopen zomer meegenomen uit Frankrijk. Ik ben gek op poezen, toen ik nog in Amsterdam woonde kwam ik regelmatig te laat op mijn werk omdat ik toch echt wel even alle poezen onderweg moest aaien, te beginnen met Vos, een grote rode demente kater, die tegenover mijn woonboot woonde. Liever te laat, wat toch niemand wat uitmaakte, dan het gemis van een beetje onvoorwaardelijke poezenliefde in de ochtend. Op de camping in Frankrijk had ik haar al een paar keer zien lopen, een klein tijgertje wat achter vogels en insecten aan rende en bij iedereen op de camping eten bij elkaar sprokkelde. 6 september was ik jarig en kreeg ik van Marrit Minous voor mijn verjaardag. Ze woonde vanaf toen bij ons op ons plekje aan de rivier, at 's ochtends en 's avonds brokjes en kattenmelk en sliep 's nachts tussen ons in op de slaapzak, overdag speelde ze overal op de camping maar ze kwam elke keer weer netjes bij ons terug. We vroegen aan de camping eigenaar of ze wisten van wie ze was, ze had geen baasje en de camping-beheerders konden er niet voor zorgen, ze hadden al honden en Fransozen vinden katten blijkbaar niet zo heel erg lief. We vroegen op verschillende plekken of ze nog een lieve poes zochten, maar in Frankrijk was er niemand geïnteresseerd. De camping zou eind september sluiten en toen wij een week voor sluitingstijd weer richting Nederland vertrokken zat Minous achterin de auto in een tweedehands rieten kattenreismandje.
Nu woont ze bij mij thuis en heeft ze een huis om in te rennen en te jagen. Een beetje zielig is het wel, maar volgens mij is ze hier gelukkig en hoefde ze niet dood te gaan op een verlaten winterse camping, en dat ze ooit weer een mooi buiten krijgt om lekker te rennen en te jagen dat is een ding wat zeker is, niet vandaag of morgen, maar wel in de mooie toekomst.

Zonder foto dit keer...

Ik was op weg naar de kringloop in Schiedam en het schoot allemaal niet op, een hoop getoeter en auto's die voorzichtig om een andere echt stilstaande auto heenreden. Hij stond midden op de weg, een gammel ding met een touwtje wat de achterklep vast moest houden en met het andere uiteinde een los bungelende bumper. Ik was denk ik de 20e auto die er langs manoeuvreerde en wierp een blik in de auto, een rilling ging er door mijn lijf, er zat gewoon een man achter het stuur met zijn hoofd een kant op geknakt, zijn herdershond op de bijrijdersstoel zat verontwaardigd de toeterende auto's aan te staren.
Ik begreep niet dat er gewoon niemand even was gestopt om te kijken of die man niet iets ernstigs was overkomen. Ik parkeerde mijn auto en liep op de auto af, de hond sloeg aan en de man werd gelukkig wakker. Voor de zekerheid deed ik nog even de deur open om te vragen of het goed met hem ging, een walm van sigarettenrook en alcohol waaide in mijn hoofd en het werd me vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. Mijn fotocamera had ik in de auto laten liggen.

Het deed me denken aan een ander voorval, of eigenlijk een soortgelijke ontmoeting.
Ik zat in het eerste jaar van mijn opleiding aan de kunstacademie en was nogal zoekende, en dan niet op de intuïtieve manier, maar op de zoekende manier van: help ik weet het niet en is het allemaal wel spannend, boeiend en interessant genoeg?
Ik liep op een ochtend naar mijn auto toe, die toen altijd net buiten de centrumring van Amsterdam stond geparkeerd, en kwam een juffrouw tegen op een bankje op een kruising van de Mauritskade, een drukke kruising, waar duizenden auto's en fietsers op een ochtend voorbij komen rijden. Ik had wederom mijn camera bij me en wist dat ik zou "scoren" als ik een foto van de juffrouw zou maken. Ik durfde eigenlijk niet en vond het sneu voor die vrouw, ook al lag ze laveloos en bezopen op dat bankje, liep er nog een keertje langs, pakte toch mijn camera en drukte af. Een man die voorbij fietste stak zijn duim in de lucht, wat ik niet echt begreep. Ik was blij met mijn net nieuwe camera, een Mamiya 7II waarvan de centraalsluiter een heel zacht klikje gaf bij het afdrukken. Het is de meest trieste foto die ik maakte, ik maakte niet eens een kadertje, ging niet door mijn knieën (getuige het belachelijk hoge Don standpunt) en peerde hem zo snel mogelijk.
Ik heb de foto voor nu maar gecensureerd, ik weet nog dat veel mensen in de les zaten te kijken: had ze echt geen broekje aan, en lag ze daar zo?




Ik weet niet of ik die laveloze vrouw nu wakker zou maken, het was in dat geval duidelijk dat ze haar roes lag uit te slapen, maar omgeknikte hoofden in auto's met lopende motoren check ik in het vervolg toch maar wel, wederom zonder camera.
Iemands misere vastleggen is nu niet bepaald iets waar ik erg warm van word, eerder koud, zo'n zeven jaar geleden ook alleen wist ik het toen echt niet.

Op je hoofd, in je hoofd, uit je hoofd...

Ik ben mijn huis aan het opruimen, dat is nodig (mocht er iemand nog wat leuke spullen zoeken kijk hier dan even). Een opgeruimd huis geeft rust, voornamelijk rust in mijn hoofd. Ik durf toe te geven dat in mijn hoofd, bij tijd en wijle, het er nogal chaotisch aan toe gaat. Enthousiasme en onzekerheid, vertrouwen en ongeloof, trots en te kritisch en nog vele andere tegengestelde gedachten zijn dan met elkaar aan het bekvechten ergens in de kwabben van mijn grote hersenen. Op zich niets mis mee, enige vorm van ratio dient ongetwijfeld zijn doel, maar soms zit het me ook in de weg.

Tijdens het opruimen van mijn huis vond ik mijn oude blue-band petje terug. Hij stamt uit 1984 en is behangen met medailles van alle wandel-vierdaagse's die ik vroeger als kind liep.




1984, ik was 9 jaar oud en liep onbevangen, waarschijnlijk huppelend en me totaal niet bewust van welke onzekerheid dan ook de ene na de andere wandelvierdaagse of lange wandeltocht met dat gekke petje op mijn hoofd. Het petje maakt geluid als je er mee rond loopt, de medailles tikken tegen elkaar aan.
Nu 26 jaar later zit dat gekke petje op mijn hoofd om weer even die onbevangenheid te kunnen voelen.
De afgelopen jaren speelden zich naar mijn zin te vaak af in mijn hoofd. Concepten, theorie en ingewikkelde bedachte fotografie/kunst projecten waar ik uiteindelijk met moeite een draai aan kan geven hebben de plaats ingenomen van die onbevangenheid. Terwijl dat juist is wat ik wil: handelen vanuit intuïtie en gevoel, dat is wat ik het liefste doe en waar ik goed in ben. Ik ben dat weer aan het herontdekken, gewoon lekker op pad om zonder voorbedachte rade de wereld om me heen tot me te nemen en alles en iedereen weer met een open blik tegemoet te treden.

Nepperdannep...

Elke dag, behalve de zondag, open ik mijn brievenbus beneden in de hal.
Afgelopen zaterdag opende ik de bus en er lag niets anders in dan een brief met mijn adres erop in handgeschreven letters.
Mijn hart maakte vreugdevol een sprongetje.
Ik liet hem liggen om te bewaren voor later op de dag en ging eerst naar de stad om even wat boodschappen te doen.




Mijn dag was helemaal goed, iemand had gewoon de moeite genomen om een persoonlijke brief aan mij te sturen. Ik huppelde de weg naar de stad op en neer en hoewel het weer somber was scheen in mijn hoofd de zon en begroette ik alles en iedereen die ik tegenkwam met een vriendelijke glimlach.
Bij thuiskomst opende ik opnieuw de brievenbus en de brief met handgeschreven adressering lag nog braaf op me te wachten.
Ik greep hem er uit, liep de trap op naar boven en bekeek onderweg de postzegel waar twee apen op stonden in een groen kadertje. Ik wreef met het topje van mijn wijsvinger over de perforatie van de postzegel (voelt normaal gesproken fijn) en voelde niets. De postzegel was nep, er op geprint. Ik keek eens goed naar de enveloppe en zag dat ik was aangeschreven als D.J.M Sars, hhmmzzz, wie doet dat nou? De stempel op de postzegel was ook zo nep als het maar zijn kon en in een keurig netjes handschrift stond op de sluiting van de enveloppe als afzender de Nationale Postcodeloterij. Gloeiende, gloeiende, wat voelde ik me in de aap gelogeerd. Vooruit, ik had een toffe middag en voorpret maar ontvang in het vervolg toch liever "echte" handgeschreven brieven.

Gevonden...

Zo dan, zo eenvoudig kan het zijn.
Even het stof eraf blazen, het leven er in en het logboekje doet het zomaar ineens weer.



Fijn dat hij het weer doet, dat ik het weer doe natuurlijk.
Het blijft een virtueel iets, ergens op het internet, maar het heeft ruim twee jaar trouw op me liggen wachten.
Waarschijnlijk hebben we in het verleden een sterke band met elkaar gehad en dat is niet iets wat zomaar verdwijnt.

Ik heb een heel mooi archief gevonden, 4 mappen vol met negatieven en een paar honderd gigabyte aan digitale fotobestanden. Het is mijn eigen archief en het zit vol met foto's gemaakt door Don.
Daar ga ik de komende tijd uit putten en tegelijkertijd laat ik het archief groeien door met een open blik de wereld om me heen vast te leggen, camera's geladen en in de aanslag en niet gehinderd door concepten of ingewikkelde plannen.

Tot snel.

....

overvloed.....

Het was weer tijd voor een jaarvoorraad houdbare boodschappen...

later meer...

off the record...

Ik kwam terug uit Caïro en verwachtte rekeningen en andere vervelende post.
Vond daarentegen een brief van het Stedelijk Museum dat ik mee mocht doen met de expositie "Off the record" het voorstel voor de gemeentelijke kunstaankopen.
Dus ergens in mei hangen de dubbelportretten van mijn broer en mijzelf gemaakt door mijn vader op Art Amsterdam.
Jeeh.
Nu maar hopen dat er ook nog wat aangekocht gaat worden.

koud.....

Ik had het koud.
En ik was te vroeg.
Het was 's ochtends te donker om er een foto van te maken.
Maar in de middag was hij er nog.
Iemand was er doorheen gelopen.
Maar goed het gaat om het idee.

broer en uitzwaaien.....

kunnen ze alvast oefenen voor als hun kinderen groot zijn.

Ter compensatie.....

Gelukkig heb ik nog meer foto's gevonden.
En ik zie graag dingen die niet hoeven maar wel erg leuk zijn.

Zoals poolstokhoogspringen door een opa over een zandspoortje van misschien vijf centimeter diep.



Foto deed me denken aan het werk van Jaques Henri Lartigue die ook dingen fotografeerde die leuk waren maar ook niet hadden gehoeven.

gevonden....maar liever niet....

gevonden.....

Eindelijk weer eens wat gevonden.
Net terug van een lezing in Tent.
En ik vond een vijfdelig kamerscherm van hout, een oud verroest groot blik met een even zo verroeste racebaan daarin, een loodzware jaren zeventig tafel met drie hele grote tegels, een oude jaren zeventig bank en als laatste een Jamin lichtbak.
Te grappig gewoon.
Ik had het pas nog over de Jamin.
Ik woon in Crooswijk en tot 1980 stond hier in deze wijk de Jamin fabriek.
De helft van de inwoners van Crooswijk werkten daar.
Nu is het er niet meer.
De Jamin heeft ook een nieuw logo en is eigenlijk allang de Jamin niet meer.

Anyhoe, mijn oude logo in een lichtbak dus.

koffer....

Hij staat al sinds ik in mijn nieuwe huis woon in de gang.
Een mooie oude koffer.
Ik weet niet meer waar ik hem vandaan heb.
Waarschijnlijk van de kringloop.
Hij staat niet voor niets in de gang.
Die koffer geeft rust.
De meeste mensen hebben hun koffers op zolder liggen of ergens in een opbergkast.
Mijn koffer niet.
Die staat in de gang om gezien te worden.
Voor mezelf dan toch.
Als ik met een te vol hoofd de deur uit loop en een blik werp op de koffer in de gang weet ik dat er een mogelijkheid is om die koffer te pakken en er mee weg te lopen.
Hij is leeg maar tegelijk propvol.
Vol met bagage.
Dat je er op moet zitten om hem dicht te krijgen.
Dat wanneer je hem oppakt de sluitingen open springen en de inhoud er uit zou vallen.
Dat je je er aan zou vertillen vanwege de lichtheid en de zwaarte.
Gevuld met veel wat is geweest of nog gaat komen.



foto is van Daniel Werth


Dit was naar aanleiding van een workshop van Hans Aarsman.

Mijn eigen koffers in de gang

.....

gevonden.....

Van de week vond ik een paar foto's.
Twee.
Een paar is twee.
Maar eigenlijk zijn het er samen drie, maar de derde is al wat ouder.
Ik vond ze op drie compleet verschillende locaties.
In Breda, Amsterdam en Arles.

De eerste met een meisje plus boek en een mooie stand van de voeten.



Een boek is altijd handig om bij je te hebben.
Zelf als je op de foto moet.
Of juist als je op de foto moet.
Je kan je er in verschuilen als je iets niet wil zien.
Maar net als bij een horrorfilm stiekum toch kijken.
Over het randje.
Van het boek dan.
Per ongeluk je blik even opslaan.
Om vervolgens weer in je boek te duiken.
Had ik ook gedaan als ik een meisje was en deze meneer (van de 2e foto) kwam voorbij lopen.



Geen idee waarom hij daar liep.
Het regende blijkbaar.
Misschien moesten zijn kleren droog blijven.
Niemand kijkt er op of om.
Behalve die voorste persoon die net het beeld uit fietst.

Dat was deze vrouw.



Die dus net op weg was om haar portret te laten maken.
Dit was de best gelukte.
Hij zat groot in een lijstje.
Haar nek is nog een beetje opgezwollen van ingehouden woede.
Van de schrik sprongen haar zorgvuldig strakgetrokken krullen links los.
Vernietigend keek ze dwars door de lens naar de fotograaf.
Alle mannen over één borstel uitkammend.

.....

Ik worstel me door 40 bladzijdes Walter Benjamin.
Dat ziet er zo uit.



Eigenlijk niets aan af te zien.
Redelijk normaal beeld.
Iemand in een stoel onder een lamp met wat papier in de hand.
Het wil niet echt vlotten.
Ik vind Walter Benjamin nogal saai.
Hij zal vast heel veel nuttige dingen te vertellen hebben maar waarom moet het zo saai.
Het kan ook vast leuker.
Net als de lessen van Michiel (nog) leuker worden met plaatjes.
Maar die komen later.
Dat heeft hij beloofd.

Het enige leuke aan Walter Benjamin is het laatste stukje van zijn naam.
Jamin.
Stom maar dat is het enige waar ik aan kan denken als ik Walter Benjamin moet lezen.
Aan de Jamin.
Aan de weeige zoete lucht.
Snoepscheppen.
Koetjesrepen die vast helemaal niet uit de Jamin komen maar wel lekker waren.
Ik heb zin in snoep.
Vroeger ook al.



Ik heb eigenlijk zo goed als nooit snoep in huis.
Snoepen doe ik bij andere mensen thuis.
Ik eet zo een peer.
Als vervanging voor snoep.
Voor de grap had ik hieronder op willen schrijven hoe Walter Benjamin: als vervanging voor snoep, zou hebben geschreven op zijn benjaminiaans.
Maar voor mij blijft er over jaminiaans.
Ben, dat was toch een mobiele telefoonprovider?

Als je bent uitgeslapen kun je je bed verkopen.....

Eén nachtkastje staat onder een van de tafels in mijn vaders werkkamer.
Om te bewaren.
De andere is met liefde aan stukken geslagen door mijn moeder.
Mijn moeder vindt het niet erg om dingen te slopen.
Deed ze vroeger ook al.



Toen nog met beleid en een zaag.
Nu met een vuistje.

Het bed moest weg.
De portretjes van mijn vader en moeder stonden onder een laagje witte stof achter de lamellen in de vensterbank.



Dat kan toch zomaar niet.
Die portretjes stonden vijfendertig jaar lang trouw boven mijn ouders.
Het portret van mijn vader boven de slaapplek van mijn moeder.
De twee portretten van mijn moeder boven de slaapplek van mijn vader.
Ik had het bed nooit weggedaan.
Mijn vader heeft last van allerlei kronkels in zijn rug.
Weggezakte wervels.
S-bochten en verdraaiingen.
Nu krijgen ze een nieuw bed.
Met twee losse nachtkastjes en veel minder plek om allemaal leuke spullen boven je hoofd te zetten.

Het was best een fijn bed.
Mijn broer en ik zijn er in geboren en vast ook verwekt.
De zuster voedde er mij of mijn broer.
Mijn vader schoof het opzij om de kamer paars te schilderen.
Mijn moeder was er moe in zwart-wit.
Mijn broer lachtte.











Ik gaf er, zittend op het randje van het bed, voor de laatste en tweede keer in mijn leven over.
Een sloot ongekauwde erwtjes.
Eentje bleef er in mijn neus zitten.
Het bed is nu weg.
Ik fotografeerde het pas nog.



Ik weet nog niet wat er beter is aan het nieuwe bed.
Ik had gewoon lekker een nieuwe bedbodem en een nieuw matras in de oude ombouw gegooid. Dan was het bijna hetzelfde bed geweest maar dan net anders.
Nu is het gewoon weg.
Op één nachtkastje na.

.....

(on)(be(gri(j)p)(baar)

tijdelijke gastpoes.....

nieuw huis.....

Zo dan.
Ik heb een nieuw huis.
In Rotterdam.
Toen ik net de sleutels had kon ik mooi de woonkamer gebruiken als een soort van fotostudio.
Moest een jurk van Berber Soepboer fotograferen.
Door hier en daar wat linten aan te trekken kan de jurk van model veranderen.
Niet het model wat er in zit, maar het model van de jurk.
Dat zou handig zijn toch wel.
Trek je aan een lintje en je jurk zit ineens om je buurvrouw.
Nou ja laat maar.
Let vooral even op de lambrisering van behang, het fraaie glimmende bloemachtige behang en de oosterse tegelvloer van zeil.

uitzwaaien.....