vreemdsoortig obsessief...

Vandaag was ik er voor het eerst.
Meerdere mensen hadden me al aangeraden om er eens te kijken maar het kwam er niet van. Ik ging er vandaag heen omdat ik zowaar een doel had. Een foto omruilen of eigenlijk drie foto’s.

Gisteren schreef ik wat over foto’s die ik vond. Ik dacht dat ik het nog wel een keer zou kunnen maar dan net anders maar het lukt niet. Dus citeer ik mezelf dan maar even.

Gisteren schreef Don het volgende:

Vorige week ben ik naar de rommelmarkt geweest.
Ik kocht er een paar foto’s.
Van mannen.
Toen ik thuis kwam wist ik al dat het niet klopte.
Mijn collectie vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouwen keken alle met een scheef oog naar de man met bril in lijst die te boos keek maar wel de tekst ‘voor mijn beste Marie’ had geschreven op de passe-partout waarin hij zat gevangen. De andere man lag nog op tafel, in tweevoud. Vlak, dus hij kon niet worden gadegeslagen door de vrouwen. Hij heeft een obsessie voor zijn eigen neus.
Kijkt niet verder dan deze lang is, maar dan toch alleen in letterlijke zin.
Ik besloot om wat duidelijker te verzamelen.
Vanaf nu af aan alleen nog maar vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouwen.
Ik ruil mijn mannen in hoop ik.

Ik was naar Haarlem gefietst, naar het Institute of Concrete Matter van Frido Troost.
De twee foto’s van de man met de obsessie hoefde hij niet te hebben.
Het waren carte de visite waarvan hij er vele duizenden had.
De foto van de man met bril in lijst die te boos keek maar wel de tekst ‘voor mijn beste Marie’ had geschreven op de passe-partout waarin hij zat gevangen was wel inruilbaar. Ik mocht op zoek naar een portret van een vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouw.
Het was erg druk op het moment dat ik er was.
Er liep een schoolklas van de fotovakschool rond die zelf ook mochten neuzen in de dozen en ladekasten vol met foto’s.
Ik dacht dat het gemakkelijk zou zijn om een andere foto te kiezen.
Het liefst had ik een foto van precies hetzelfde formaat en ook opgeplakt op een mooi kartonnetje. Helaas stonden er op die foto’s geen vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouwen.
Ik had een systeem bedacht want je kunt natuurlijk niet zomaar over één nacht ijs in een wak schaatsen. In elke doos die ik doorbladerde legde ik mijn favoriete foto’s bovenop. En ik probeerde te onthouden welke foto eigenlijk het mooist of het beste was. Als ik eerlijk ben was het niet mijn ding.
Iemand anders had al die foto’s al ingedeeld in categorieën had ze al eens gevonden, betast en besnoven. Uiteindelijk heb ik wel een foto gevonden die me aansprak netjes uit de serieuze dozen en ladekasten.

Terwijl ik daar een beetje rondliep en bladerde hoorde ik het verhaal over de 10 eurocent koffer. Volgens Frido heeft hij een stagiaire die licht autistisch is en een fotografisch geheugen heeft wat handig is in een antieke fotowinkel, maar ze kan niet al te lang met hetzelfde thema bezig zijn. Soms gooit ze dus een stapel prima foto’s in die 10 eurocent koffer.
Kijk nu werd het leuk, rommelen in een koffer, alle foto’s dwars door elkaar, eigenlijk een soort van afgedankt.
Er was geen doorkomen aan, 10 centimeter dik, 80 bij 60 cm breed foto’s, allemaal foto’s voor 10 cent per stuk.
Jeeh.
Die koffer is leuk daar kom ik voor terug.
De rest van mijn vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouwen hoop ik gewoon weer te vinden op rommelmarkten, in kringloopwinkels en bij de Emmaus.
Er staan nu een stuk of wat nieuwe vreemdsoortige (maar op een positieve manier fascinerende) vrouwen in mijn vensterbank wazig de wereld in te kijken. Blik schuin naar de andere man, in tweevoud, die nog iets ongemakkelijker zijn eigen neus obsessief aan het bekijken is.