Als je bent uitgeslapen kun je je bed verkopen.....

Eén nachtkastje staat onder een van de tafels in mijn vaders werkkamer.
Om te bewaren.
De andere is met liefde aan stukken geslagen door mijn moeder.
Mijn moeder vindt het niet erg om dingen te slopen.
Deed ze vroeger ook al.



Toen nog met beleid en een zaag.
Nu met een vuistje.

Het bed moest weg.
De portretjes van mijn vader en moeder stonden onder een laagje witte stof achter de lamellen in de vensterbank.



Dat kan toch zomaar niet.
Die portretjes stonden vijfendertig jaar lang trouw boven mijn ouders.
Het portret van mijn vader boven de slaapplek van mijn moeder.
De twee portretten van mijn moeder boven de slaapplek van mijn vader.
Ik had het bed nooit weggedaan.
Mijn vader heeft last van allerlei kronkels in zijn rug.
Weggezakte wervels.
S-bochten en verdraaiingen.
Nu krijgen ze een nieuw bed.
Met twee losse nachtkastjes en veel minder plek om allemaal leuke spullen boven je hoofd te zetten.

Het was best een fijn bed.
Mijn broer en ik zijn er in geboren en vast ook verwekt.
De zuster voedde er mij of mijn broer.
Mijn vader schoof het opzij om de kamer paars te schilderen.
Mijn moeder was er moe in zwart-wit.
Mijn broer lachtte.











Ik gaf er, zittend op het randje van het bed, voor de laatste en tweede keer in mijn leven over.
Een sloot ongekauwde erwtjes.
Eentje bleef er in mijn neus zitten.
Het bed is nu weg.
Ik fotografeerde het pas nog.



Ik weet nog niet wat er beter is aan het nieuwe bed.
Ik had gewoon lekker een nieuwe bedbodem en een nieuw matras in de oude ombouw gegooid. Dan was het bijna hetzelfde bed geweest maar dan net anders.
Nu is het gewoon weg.
Op één nachtkastje na.