Op je hoofd, in je hoofd, uit je hoofd...

Ik ben mijn huis aan het opruimen, dat is nodig (mocht er iemand nog wat leuke spullen zoeken kijk hier dan even). Een opgeruimd huis geeft rust, voornamelijk rust in mijn hoofd. Ik durf toe te geven dat in mijn hoofd, bij tijd en wijle, het er nogal chaotisch aan toe gaat. Enthousiasme en onzekerheid, vertrouwen en ongeloof, trots en te kritisch en nog vele andere tegengestelde gedachten zijn dan met elkaar aan het bekvechten ergens in de kwabben van mijn grote hersenen. Op zich niets mis mee, enige vorm van ratio dient ongetwijfeld zijn doel, maar soms zit het me ook in de weg.

Tijdens het opruimen van mijn huis vond ik mijn oude blue-band petje terug. Hij stamt uit 1984 en is behangen met medailles van alle wandel-vierdaagse's die ik vroeger als kind liep.




1984, ik was 9 jaar oud en liep onbevangen, waarschijnlijk huppelend en me totaal niet bewust van welke onzekerheid dan ook de ene na de andere wandelvierdaagse of lange wandeltocht met dat gekke petje op mijn hoofd. Het petje maakt geluid als je er mee rond loopt, de medailles tikken tegen elkaar aan.
Nu 26 jaar later zit dat gekke petje op mijn hoofd om weer even die onbevangenheid te kunnen voelen.
De afgelopen jaren speelden zich naar mijn zin te vaak af in mijn hoofd. Concepten, theorie en ingewikkelde bedachte fotografie/kunst projecten waar ik uiteindelijk met moeite een draai aan kan geven hebben de plaats ingenomen van die onbevangenheid. Terwijl dat juist is wat ik wil: handelen vanuit intuïtie en gevoel, dat is wat ik het liefste doe en waar ik goed in ben. Ik ben dat weer aan het herontdekken, gewoon lekker op pad om zonder voorbedachte rade de wereld om me heen tot me te nemen en alles en iedereen weer met een open blik tegemoet te treden.