Zonder foto dit keer...

Ik was op weg naar de kringloop in Schiedam en het schoot allemaal niet op, een hoop getoeter en auto's die voorzichtig om een andere echt stilstaande auto heenreden. Hij stond midden op de weg, een gammel ding met een touwtje wat de achterklep vast moest houden en met het andere uiteinde een los bungelende bumper. Ik was denk ik de 20e auto die er langs manoeuvreerde en wierp een blik in de auto, een rilling ging er door mijn lijf, er zat gewoon een man achter het stuur met zijn hoofd een kant op geknakt, zijn herdershond op de bijrijdersstoel zat verontwaardigd de toeterende auto's aan te staren.
Ik begreep niet dat er gewoon niemand even was gestopt om te kijken of die man niet iets ernstigs was overkomen. Ik parkeerde mijn auto en liep op de auto af, de hond sloeg aan en de man werd gelukkig wakker. Voor de zekerheid deed ik nog even de deur open om te vragen of het goed met hem ging, een walm van sigarettenrook en alcohol waaide in mijn hoofd en het werd me vrij snel duidelijk wat er aan de hand was. Mijn fotocamera had ik in de auto laten liggen.

Het deed me denken aan een ander voorval, of eigenlijk een soortgelijke ontmoeting.
Ik zat in het eerste jaar van mijn opleiding aan de kunstacademie en was nogal zoekende, en dan niet op de intuïtieve manier, maar op de zoekende manier van: help ik weet het niet en is het allemaal wel spannend, boeiend en interessant genoeg?
Ik liep op een ochtend naar mijn auto toe, die toen altijd net buiten de centrumring van Amsterdam stond geparkeerd, en kwam een juffrouw tegen op een bankje op een kruising van de Mauritskade, een drukke kruising, waar duizenden auto's en fietsers op een ochtend voorbij komen rijden. Ik had wederom mijn camera bij me en wist dat ik zou "scoren" als ik een foto van de juffrouw zou maken. Ik durfde eigenlijk niet en vond het sneu voor die vrouw, ook al lag ze laveloos en bezopen op dat bankje, liep er nog een keertje langs, pakte toch mijn camera en drukte af. Een man die voorbij fietste stak zijn duim in de lucht, wat ik niet echt begreep. Ik was blij met mijn net nieuwe camera, een Mamiya 7II waarvan de centraalsluiter een heel zacht klikje gaf bij het afdrukken. Het is de meest trieste foto die ik maakte, ik maakte niet eens een kadertje, ging niet door mijn knieën (getuige het belachelijk hoge Don standpunt) en peerde hem zo snel mogelijk.
Ik heb de foto voor nu maar gecensureerd, ik weet nog dat veel mensen in de les zaten te kijken: had ze echt geen broekje aan, en lag ze daar zo?




Ik weet niet of ik die laveloze vrouw nu wakker zou maken, het was in dat geval duidelijk dat ze haar roes lag uit te slapen, maar omgeknikte hoofden in auto's met lopende motoren check ik in het vervolg toch maar wel, wederom zonder camera.
Iemands misere vastleggen is nu niet bepaald iets waar ik erg warm van word, eerder koud, zo'n zeven jaar geleden ook alleen wist ik het toen echt niet.